در گامی کم‌سابقه، محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان سعودی، و محمد شهباز شریف، نخست‌وزیر پاکستان، توافقنامه مشترک «دفاع راهبردی» را به‌منظور عمق‌بخشی به همکاری‌های نظامی میان دو کشور امضا کردند. این سند نوظهور، بر پیوندهای تاریخی، اشتراکات فرهنگی و منافع راهبردی دوجانبه مبتنی است و می‌تواند معادلات امنیتی خاورمیانه و جنوب آسیا را تحت‌تأثیر قرار دهد.
ریشه‌های همکاری و ابعاد جدید
روابط عربستان و پاکستان از دهه ۱۹۶۰ تاکنون بر پایه نگرانی‌های مشترک درباره ثبات منطقه‌ای و همبستگی اسلامی شکل گرفته است. این توافق تازه نه‌تنها شامل تبادل اطلاعات نظامی و آموزش نیروهای مشترک می‌شود، بلکه به برگزاری رزمایش‌های مشترک و انتقال فناوری‌های دفاعی پیشرفته نیز اشاره دارد.
اهداف اصلی توافق
- تقویت بازدارندگی مشترک و واکنش هماهنگ در برابر هرگونه تعرض به حاکمیت دو کشور
- گسترش همکاری در زمینه دفاع هوایی، جنگ الکترونیک و پدافند موشکی
پیامدهای منطقه‌ای
با این قرارداد، دو کشور عملاً اعلام می‌کنند که هر حمله متوجه یکی، به‌مثابه حمله به هر دوی آنها محسوب خواهد شد. این اتحاد می‌تواند موازنه قوا را در برابر تهدیدات فرامنطقه‌ایِ گروه‌های موسوم به مقاومت، همچنین نفوذ قدرت‌های بزرگ در فرصت‌آفرینی عملیات‌های مشترک، بازتعریف کند. افزون بر این، امضای این توافق، پیام روشنی برای هم‌پیمانان و رقبای دو کشور است که امنیت خلیج‌فارس و دریای عرب را بدون هماهنگی ریاض-اسلام‌آباد نمی‌توان تضمین کرد.
