تأثیر سهراب سپهری و تربیت مادری در پرورش شاعری نگارسادات معصوم‌زاده؛ شعر به مثابه پناهگاه روح
نگارسادات معصوم‌زاده، شاعری که به تازگی مجموعه «وداع» خود را منتشر کرده، معتقد است تجربه‌های زیستی و الگوی مادری در کنار الهام از سهراب سپهری، زیربنای خلق شعر برای او بوده است. او می‌گوید رابطه‌اش با ادبیات از سنین کودکی و در دل خانه‌ای آغاز شد که مادرش قصه‌خوانی و مطالعه را فراتر از تفنن می‌دانست.
معصوم‌زاده در گفتگو با خبرگزاری مهر یادآور شد که از حدود یازده–دوازده‌سالگی، بخش‌هایی از مجموعه «صدای پای آب» را حفظ می‌کرد و اولین سروده‌هایش که اکنون آن‌ها را «تقلید کودکانه» می‌نامد، از همان تأثیر سپهری نشأت گرفته است. او می‌افزاید: «شعر سهراب، پلی بود میان دنیای من و سرایش؛ فرم ساده اما پر از راز طبیعت که همیشه روح مرا لمس می‌کرد.»
در معرفی دومین کتابش «وداع»، معصوم‌زاده توضیح داد که این مجموعه شامل پانزده پیش درآمد چهارپاره و ترکیب‌بند است و تجربیات سه سال اخیر او را در بر می‌گیرد. او همچنین به کتاب اول خود «لب تا ابد» اشاره کرد که در پاییز ۱۴۰۰ منتشر شد و مرور فراز و فرودهای عاطفی و فکری‌اش در دوران دبیرستان را در قالب ۲۵ شعر چهارپاره، غزل و ترکیب‌بند نشان می‌دهد.
شاعر «وداع» درباره نقش مادر در رشد ادبی‌اش گفت: «مادر همیشه با خریدن کتاب و خواندن غزل‌های حافظ، فضای خانه را به کتابخانه و خلوت فکرهای من تبدیل می‌کرد. دیوان حافظ مادرم هنوز پر از نقاشی‌ها و حاشیه‌نویسی‌های دوران کودکی‌ام است؛ سندی زنده از تأثیر ادبیات در زندگی ما.» این الگوی مادری، او را به دیدن کتاب و شعر به‌مثابه پناهگاهی امن ترغیب کرد.
نگارسادات معصوم‌زاده قالب چهارپاره را شکلی می‌داند که پیوند سنت و مدرنیته را به بهترین شکل ممکن نشان می‌دهد. او می‌گوید اکنون در کنار چهارپاره، تجربه‌های سپید و نیمایی نیز دارد و قصد دارد مجموعه‌ای از کارگاه‌های آنلاین شعر معاصر برگزار کند تا جوانان علاقه‌مند با سبک‌های متنوع آشنا شوند.
در پایان، معصوم‌زاده شعر را «اولین و آخرین پناه» خود توصیف کرد و تأکید نمود که خلوت با طبیعت، تعامل با هنرمندان هم‌نسل و تداوم مطالعه، شرط ماندگاری و سرایت احساس در شعر است. به باور او، هر بیت و مصرع باید آئینه‌ای از درون شاعر باشد تا بتواند پلی عاطفی بین مخاطب و شاعر بسازد.
